Programma
Groene Zorg

Mijn terugkeer naar het werk is geleidelijk aan steeds slechter verlopen, tot een burn-out na enkele maanden. De kern van het probleem was het feit dat ik geen zin meer vond in mijn werk, en vooral de balans tussen werk en privéleven. Zelfs in mijn rustige momenten probeer ik me een beetje te "forceren" om naar de boerderij te gaan, omdat ik weet dat het me deugd zal doen. Het heeft me ook geleerd mensen terug te zien, het heeft mezelf geholpen om mijn zelfvertrouwen terug te winnen.

Het is echt geweldig dat de zorgboerderij niet alleen nuttig is om zich gezond te voeden, maar dat ze ook een omgeving biedt aan mensen die op een bepaald moment in hun leven daar behoefte aan hebben.

We merken sinds twee jaar zou ik zeggen, dat er steeds meer mensen komen voor activiteiten na een burn-out of een depressie. Gewoonlijk komen ze één tot twee keer per week naar de boerderij of naar een moestuin.

In Nederland zijn er momenteel meer dan 1200 boerderijen die zorgboerderijen zijn. Meer dan 35.000 mensen bezoeken ze jaarlijks. Het is simpelweg heel inspirerend.

De dieren oordelen niet. Mensen kunnen zijn wie ze zijn. Ze kunnen voelen wat ze willen, dat is ook waar we hier voor pleiten. Alles wat je bent en voelt is hier welkom, het wordt hier geaccepteerd.

We definiëren de goede gezondheid van een mens op verschillende manieren, maar een van de kenmerken van de goede gezondheid van een volwassen mens tussen de 20 en 65 jaar is op de arbeidsmarkt te zijn en zich te ontplooien in het werk. Ik heb patiënten die, inderdaad, na een vrij lange periode van arbeidsongeschiktheid, weer hebben kunnen aanhaken, met de verbetering van hun depressieve toestand, omdat ze contact hebben met boerderijen.

Het project dat door « Terre de Vie » is gestart, heeft als doel te objectiveren dat deze therapeutische activiteiten mensen echt vooruithelpen. Mensen kunnen zich zo gemakkelijker herintegreren in de samenleving. « Terre de Vie » is een Waalse organisatie die samenwerkt met « Nos Oignons ». We gaan het Vlaamse aspect versterken omdat het een federale materie is; zodra we het over de INAMI hebben, spreken we over het hele land.

Ik denk dat de return on investment heel groot gaat zijn, want wat we momenteel spenderen aan medicijnen, en vooral aan psychoactieve medicatie, maar ook aan het langdurig ziekzijn van mensen, mensen die heel moeilijk zijn omdat ze zich niet goed voelen om te reactiveren. We hebben echt nood aan extra middelen. En als we daar goede kanalen voor vinden, die breed toegangelijk zijn, dan gaan we ook een breder impact kunnen hebben.

Het is tijd die ik besteed, maar goed, dat maakt deel uit van het leven. Ik doe mijn beroep uit passie en dus valt dat binnen mijn waarden, maar het brengt ook andere dingen mee. Ik werk alleen, dus het stelt me in staat om sociaal te blijven. En dan is er altijd meer in twee hoofden dan in één, dus hebben andere mensen ideeën of een ander perspectief. En dat stelt me in staat om na te denken en te evolueren.

Ik kon niet meer uit mijn bed komen, ik heb er meerdere maanden in gelegen. Ik hoorde over sociale landbouw op de radio. Het is welzijn, je denkt aan niets meer, je praat met iemand anders, iemand die je niet kent, je wisselt uit. Je hebt het gevoel dat je je zorgen in de aarde begraaft.

Wanneer we een aanvraag voor opvang ontvangen, ontmoeten we de persoon, ontmoeten we de sociale of gezondheidsservice die hen begeleidt en we gaan op zoek naar een boer of een landbouwbedrijf dat voor hen zou kunnen passen. Soms contacteren we vier of vijf landbouwers voor één aanvraag. Regelmatig zijn er evaluaties om na te kijken dat alles goed verloopt en om eventueel nieuwe personen bij te sturen.

Soms helpt hun steun om sneller vooruit te komen en het is echt een win-win, maar soms hebben mensen ook momenten van contemplatie nodig, en dat is ook goed.

Het idee is dat de ervaring positief is. De persoon moet zijn lichaam en zijn grenzen voelen en deze laten respecteren. Dat is al het werk dat we vooraf doen.

Toen ik met de activiteiten op de boerderij begon, zette mijn brein direct op 'uit'. Of beter gezegd, ik vroeg er nog om, maar op een zachte manier. Het was magisch... (…) Tijdens mijn burn-out was ik gelobotomiseerd, ik kon niet meer nadenken of een gesprek voeren. En het ergste waren de voortdurende herhalingen. (…) Ik heb altijd de wens gehad om weer te gaan werken. Omdat ik psychologisch beter ging, wilde ik in het kader van mijn terugkeer in een productievere dynamiek komen. Op de boerderij vind ik een gevoel van nuttigheid, ook al is het maar een halve dag werken; voorheen zat ik met schuldgevoelens omdat ik niet actief kon zijn. Ik heb me geleidelijk herbouwd. De anxiolytica waren minder nodig, omdat de angst minder persistent was dankzij mijn activiteit. Langzaam vond ik mijn cognitieve vaardigheden terug, mijn geestelijke scherpte en mijn energie kwamen terug…

In België zijn we vrij klassiek in de benadering van langdurige ziekten. En we hebben een systeem waarbij, wanneer je de status van chronisch zieke hebt, je absoluut niets kunt doen, anders krijgen we problemen met de mutualiteit of de RIZIV. Deze situatie bederft echter het beeld dat iemand van zichzelf heeft. En daardoor verliest men capaciteiten omdat men niets kan doen. Uiteindelijk houdt dit iemand nog sterker in een situatie van afzondering. We moeten dus in staat zijn om vooruit te gaan en groene zorg en sociale landbouw te verdedigen als volstrekt respectabele alternatieve benaderingen.